Gry Skrzatowe

Pomnik

Cele dydaktyczne: zgodna praca w małych grupach, umiejętność wnikliwego obserwowania i odwzorowywania.

Uczestnicy dobierają się w pary. Jedna z par tworzy pomnik (w tym czasie pozostali odwracają się). Prowadzący przykrywa go chustą. Na znak wszyscy oglądają pomnik (nie dotykając go), po czym tworzą taki sam. Prowadzący odsłania pierwowzór, a wszyscy sprawdzają, która para była najbliżej prawdy. Ona tworzy nowy pomnik.

 Ludzie do ludzi

Dzieci łączą się w pary, stojąc w luźnej gromadzie. Prowadzący wymienia: witają się nasze dłonie, witają się nasze stopy, witają się nasze uszy…, a dzieci dotykają siebie wymienianymi częściami ciała. Na hasło „ludzie do ludzi” następuje zmiana partnerów w parach.

Salatka Owocoa

Cele dydaktyczne: ćwiczenie pamięci, nazw poszczególnych owoców, reagowanie na sygnał.

Dzieci siedzą w kole. Prowadzący rozdaje im obrazki przedstawiające owoce. Mówi, aby każde dziecko się zapoznało i zapamiętało swojego „owocka”. Na hasło: "Zmienią się miejscami dzieci, które są bananami” - wszystkie dzieci z danej grupy owocowej zmieniają swoje miejsce. Ostatnie dziecko, które nie zdąży usiąść wymienia następną grupę owoców. Na hasło „sałatka owocowa”- wszystkie dzieci zmieniają swoje miejsca.

Dotknij Czegos

Cele dydaktyczne: utrwalenie konkretnych cech, kształtów, kolorów itp.

Dzieci biegają w trakcie, gdy gra muzyka na ciszę w muzyce prowadzący mówi np. dotknij czegoś, co jest: okrągłe, czerwone. Dzieci odnajdują i dotykają przedmiot o wskazanych cechach.(Podczas zabawy z dziećmi starszymi możemy podawać jednorazowo większą ilość cech).

części ciała

Cel dydaktyczny:utrwalenie nazw poszczególnych części ciała i ich położenia.

Dzieci ustawione są w kółku. Prowadzący wymienia (można także śpiewać na określona melodię) poszczególne części ciała:

„Głowa, ramiona, kolana, pięty , kolana, pięty, kolana, pięty.

Głowa ramiona, kolana, brzuch.

Oczy uszy, usta ,nos”.

Dzieci podczas wymawiania części ciała prawidłowo je pokazują. W miarę ilości powtórzeń tempo piosenki przyspiesza

BEREK - ŚWIECZNIK

Wybrane  dziecko  zostaje  berkiem, a  pozostałe  biegają  po  sali. Berek  nie  może  dotknąć  dziecka, które  zatrzyma  się  i  przyjmie  postawę  skorygowaną  tzw. świecznik.

BEREK – SŁUPEK

Dzieci  poruszają  się  na  ślizgaczach/ kocykach/  w  siadzie  klęcznym.

Wyznaczony  przez  nauczyciela berek  stara  się  dotknąć  kogoś, aby  przekazać  mu  swoja  rolę. Uciekający, aby  uchronić  się  przed  schwytaniem  przyjmuje  pozycję  tzw. słupka – siad  korekcyjny  nieruchomy

/ ręce  w  pozycji  tzw. skrzydełek /

SŁOŃCE  ŚWIECI, DESZCZ  PADA

Na  hasło „ słońce  świeci”  dzieci  swobodnie  biegają  po  sali  i  wesoło  podskakują. Na  hasło „ deszcz  pada”  podbiegają  do  ściany  i  stoją  prosto mocno  przylegając  do  niej  pośladkami, piętami,  plecami  i  głową. Ręce  trzymają  wzdłuż  tułowia.

STARY  NIEDŹWIEDŹ  MOCNO  ŚPI

W  wersji  tej  dzieci  zamiast  maszerowania  jeżdżą  w  siadzie  klęcznym  na  ślizgaczach. Niedźwiedź  w  środku  koła  przyjmuje  pozycję  ukłonu  japońskiego.

GAPTUŚ

Dzieci  otrzymują  kolorowe  szarfy.  W  rytmie  muzyki  poruszają  się  po  sali.  Na przerwę  w  muzyce  każde  dziecko  siada  szybko /  siad  klęczny , skrzyżny -  do  ustalenia  przez  nauczyciela/ Kto  usiądzie  ostatni  lub  nie  przybierze  właściwej  pozycji  oddaje  szarfę. Wygrywają  te  dzieci, które  nie  utracą  swoich  szarf  w  ciągu  całej  zabawy.

MYSZKI  W  PUŁAPCE

Uczestników  zabawy  dzieli  się  na  dwa  równe  zespoły.  Pierwszy  zespół  ustawia  się  na  obwodzie  koła  w  siadzie  klęcznym  trzymając  się  za  ręce  uniesione  wysoko  do  góry. Drugi  zespół  znajduje  się  poza  kołem  w  pozycji  siadu  klęcznego  na  kocykach . Dzieci  znajdujące  się  na  kocykach  poza  kołem  ślizgają  się  po  sali , również  w  środku  koła.  Na  sygnał  nauczyciela   dzieci  siedzące  w  kole  opuszczają  ręce  i  zamykają  pułapkę. Złapane  w  środku  dzieci  otrzymują  punkty  karne. Po  kilku  powtórzeniach  następuje  zmiana  ról  zespołów. 

PAJĄK  I  MUCHY

Spośród  uczestników  zabawy  nauczyciel  wyznacza  pająka  i  oznacza  go  szarfą. Zajmuje  on  miejsce  w  wyznaczonej  w  rogu  sali „ sieci”. Pozostałe  dzieci  są   muchami  i  biegają  po  sali  we  wspięciu  na  palcach  lub  w  innej  pozycji.  Na  hasło : pająk  wszystkie   muchy  przyjmują  określoną  wcześniej  pozycję /  siad  skrzyżny, siad  klęczny…/ i  pozostają  nieruchomo, bo  pająk  wychodzi  na  łowy.  Jeżeli mucha poruszy  się  lub  przyjmie  nieprawidłową  pozycję   pająk  zabiera  ją  do  sieci, gdzie  siedzi  do  końca  zabawy.  Po  zmianie  pająka  złapane  muchy  wracają  do  zabawy.

OGONKI

Dzieci  jeżdżą  w  siadzie  klęcznym  na  kocykach.

Część  dzieci  wkłada  szarfy  za  gumki  od  spodenek. Na  hasło „polowanie”  pozostałe  dzieci  próbują  zdobyć  szarfy  czyli  ogonki.  Ten  kto  zbierze  najwięcej  ogonków  wygrywa.

KOTY  POD  PŁOTY

Dzieci  jako koty  czworakują  po  jednej  stronie  sali.  Na  środku  sali  w  poprzek  ustawione  są  ławeczki.  Na  sygnał  nauczyciela  koty  przechodzą  na  drugą  stronę  czołgając  się  pod  ławeczkami.  Po  pokonaniu  „płotu”  dzieci  spacerują  po  drugiej  stronie.

Dziecko  otyłe   lub  mało  sprawne może  przejść  przez  ławeczkę.

MURARZ  I  CEGŁY

Wybrane  dziecko  zostaje  murarzem  poruszającym  się  tylko  wzdłuż  narysowanej  linii. Dzieci – cegły  stają  pod  ścianą. Na  hasło  nauczyciela  starają  się  przebiec  w  przeciwny  koniec  sali  tak,  aby  nie  zostać  dotkniętym  przez   murarza.  Dotknięte  dzieci  siadają  na  linii  w  siadzie  skrzyżnym, z  plecami  wyprostowanymi  i  rękoma  opartymi  na  kolanach  tworząc tzw. mur. Murarz  kontroluje  czy  mur  jest  prosty  i  poprawia  dzieci  nieprawidłowo  siedzące.

CZATY   NA  CZWORAKACH

W  wersji  korekcyjnej  sposobem  poruszania  może  być  czworakowanie , ślizgi  na  kocykach   lub  podpór  tyłem.

Dzieci  stoją  w  szeregu  na  linii  startu. Przed  nimi, w  odległości  kilkunastu  metrów, znajduje  się  czatujący. Gdy   jest  on  odwrócony  tyłem  do  uczestników  zabawy, wówczas  mogą  oni  zbliżać  się  do  niego. Gdy  zwróci  się  do  nich  przodem, powinni  zatrzymać  się  i  stanąć  w  bezruchu. Kto  się  poruszy  wraca  na  linię  startu.  Wygrywa  dziecko, które  najszybciej  dotrze  do   czatującego.

DZIEŃ  I  NOC     

Dwa  szeregi  ustawione  są  tyłem   do  siebie  na  środku  sali. Jeden  szereg  to  dzień, a  drugi –noc. Linie  mety  znajdują  się  na  końcach  sali. Nauczyciel  na  wyrywki  wywołuje  dzień  lub  noc- wywołany  szereg  łapie  uciekających

 /  noc  przemieszcza  się  na  miejsce   dnia  i  odwrotnie/

 Zespół, który  pierwszy  to  zrobi  i  przyjmie  pozycję  skorygowaną  otrzymuje  punkt /  można  przyjmować  różne  pozycje  wyjściowe,  np.  biegnąc, skacząc  jak  „żabki”,  w  podporze  tyłem  /

NIEDŹWIEDZIE  DO  GROTY

Dzieci  w  pozycji  na  czworakach  chodzą  po  sali.  Na  hasło ”niedźwiedzie  do  groty” udają  się  do  groty  oznaczonej  skakankami  i  siadają  w  siadzie  skrzyżnym  skorygowanym .  Po  wyjściu  z  groty  zabawa  toczy  się  dalej.

OBRONA  TWIERDZY

Dzieci  leżą  przodem  na  obwodzie  koła. W  środku  koła  jest  ustawiony  kręgiel / pachołek/ - „ twierdza” Jedno  dziecko  wchodzi  do  koła  i  stając  przy  kręglu  jest   obrońcą  twierdzy. Na  sygnał  nauczyciela  /  włączenie  stopera/dzieci  leżące  na  obwodzie  koła  toczą  piłkę  między  sobą  i  w  dogodnym  momencie  starają  się  strącić  kręgiel. Obrońca  twierdzy   może  zatrzymać  piłkę  nogami, odbić ją  lub  złapać. Po  strąceniu  kręgla  lub  po  upływie  ustalonego  czasu   następuje  zmiana   obrońcy.

MINUTA

Na  sygnał  nauczyciela  dzieci  maszerują  na  palcach  po  sali  zachowując  ciszę.  W  czasie  marszu  starają  się  określić czas 1  minuty. W  chwili, gdy  uznają, że  okres  1  minuty  upłynął  wykonują  siad  skrzyżny  z  plecami  prostymi  i  rękami  na  kolanach. Wygrywa  to  dziecko, które  będzie  najbliższe  prawdy.

INICJATOR  RUCHU

Uczestnicy  zabawy  siedzą  w  siadzie  skrzyżnym  w  pozycji  skorygowanej  na  obwodzie  koła. Jedno  dziecko  wychodzi  na  zewnątrz  koła  i  odwraca  się  tyłem  do  uczestników. Spośród  siedzących  nauczyciel  wyznacza  jedno  dziecko, które  zapoczątkuje  ruch, pozostali  naśladują  ruchy  inicjatora.

Po  rozpoczęciu  zabawy  wraca  dziecko  będące  na  zewnątrz  koła. Jego  zadaniem  jest  odnalezienie  inicjatora, który  co  jakiś  czas  zmienia  rodzaj  ruchu.  Po  odgadnięciu / 3  próby/  zmiana.

WYGANIANIE  KUREK  Z  OGRÓDKA

Dzieci  podzielone  na  2  zespoły. Każdy  zespół  ma  tę  samą  liczbę  woreczków. Na  sygnał  należy  przerzucić  woreczki  na  stronę  przeciwnika  palcami  stóp.  Wygrywa  zespół, który  ma  mniej  woreczków  na  swoim  polu.

PIŁKA  GONI  PIŁKĘ

Dzieci  siedzą  w  kole , w  siadzie  skrzyżnym/ ręce  z  tyłu, łopatki  ściągnięte/

Dwoje  dowolnych  dzieci  trzyma  za  plecami  po  jednej  piłce.

Na  hasło  nauczyciela  piłki  są  przekazywane  z  rąk  do  rąk  tj.  piłka  goni  drugą  piłkę. Jeśli  uda  się  dogonić  piłkę, zabawa  zaczyna  się  od  początku  ale  w  przeciwnym  kierunku.

PIŁKA  NOŻNA  KOREKCYJNA

Zasady  gry  takie  jak  w  piłce  nożnej. Zawodnicy  poruszają  się  jak  pająki,

a  bramkarze  w  siadzie  klęcznym  na  ślizgaczach/ piłka  powinna  być  miękka

Zabawa „Pociągi”- dzieci ustawione w trzech rzędach. Jeden pociąg rusza  na dźwięk muzyki wydającej dźwięki podobne do piły, stawiając duże kroki mówiąc słowa; czuuuuuuuuu ( przeciągając jak najdłużej) .

Drugi rusza, gdy zaczynają grać grzechotki, dzieci poruszają się w rytm ósemek (dzieci mówią krótko czu, czu, czu w rytm stawianych kroków).  Natomiast trzeci pociąg rusza, gdy do rytmu wkracza muzyka marszowa. Dzieci maszerują wysoko podnosząc kolana ( słowa czu, czu, czu wymawiają rytmiczne odpowiednio do stawianych kroków). Pociągi poruszają się cały czas w rytm swojej muzyki omijając się. Gdy muzyka cichnie dzieci stają
w rozsypce i poruszają się jak pajacyki. Następnie w rytm muzyki bawarskiej śpiewają wyraźnie przeciągając ; heidi, heidi . Na sygnał dzieci dobierają się parami, robią haczyki i podskakują w kółeczku. Gdy zaczyna się muzyka marszowa dzieci ustawiają się w jednym rzędzie i maszerują w miejscu. Na sygnał rozchodzą się raz w lewo, raz w prawo i tworzą dwa koła chwytając się za ręce. Gdy cichnie muzyka dzieci dobierają się parami i tańczą w kole „Polkę Jarocinkę”, gdy zaczyna grać muzyka. Przy refrenie śpiewają; Dookoła, dookoła, dookoła, dookoła, raz i dwa (2x).

Zabawa „Rakieta”

Marsz w rozsypce po sali w rytm wystukiwanego rytmu na bębenku. Jeśli nauczycielka gra cicho dzieci maszerują na palcach, gdy głośno idą mocno uderzając stopami o podłogę, wysoko podnosząc kolana. Na hasło: Rakieta stratuje- biegną w różnych kierunkach przyspieszając tempo. 

Ćwiczenia wyrabiające poczucie świadomego ruchu;

Zabawa „Wiatr”- dzieci chodzą między woreczkami rozłożonymi w sali. W tle słychać muzykę z odgłosami wiatru. Gdy jest spokojna, dzieci chodzą na palcach w umiarkowanym tempie. Nagle zrywa się wichura, dzieci biegają w różnych kierunkach robiąc obroty z uniesionymi rękami w górze dookoła siebie. gdy muzyka cichnie kładą się na dywanie i turlają się po nim jak listki.

Ćwiczenia wyrabiające poczucie świadomego rytmu;

Zabawa pt. „Chmurka”- dzieci chodzą po sali naśladując płynące chmurki na niebie, cicho wypowiadając sylabę „szuuuuuuu”. Aby nie zderzyć się z inną chmurą omijają leżące woreczki na podłodze. Na dźwięki bębenka i słowa nauczycielki „Burza”, dzieci w wyznaczonym miejscu kucają i głośno mówią; bum, bum, bum. Sygnał dźwiękowy (grzechotka) oznacza, że dzieci znów swobodnie poruszają się po sali mówiąc cicho słowa; szuuuuuuu.

Ćwiczenia naprężające i rozluźniające;

Zabawa „Pajacyk”- w tle słychać utwór Griega pt. „Poranek”. Dzieci leżą na dywanie zaczarowane w pajacyki. Powoli podnoszą się do pozycji stojącej wykonując ruchy tak jakby były pociągane za sznurki wypowiadając słowa tik, tak. Im głośniejsza muzyka, tym ruchy są bardziej intensywne i głośniej wypowiadają słowa tik-tak. Muzyka cichnie, pajacyk opuszcza głowę, opadają mu ręce, brzuch i nogi. Cichutko też mówi słowa tik-tak. Na koniec kładzie się w bezruchu na dywanie i milknie.

Ćwiczenia rozwijające koordynację ruchów;

Zabawa „Mróz maluje”- dzieci stoją w rozsypce, a w tle słychać muzykę Vivaldiego  z cyklu „Cztery pory roku- zima”. Zaczynają chodzić po sali w różnych kierunkach, przytupując nogami, powtarzając słowa; tup,tup,tup. Chuchając w ręce i pocierając całe ciało wypowiadają słowa; huhuha- kilka razy . Cichnie muzyka i nauczycielka mówi; Mróz maluje, wówczas dzieci starają się jedna ręką malować kółka i kreski jak mróz po szybie a nogami przytupywać.

Ćwiczenia z tytułem zabawowym;

Zabawa  „Ryby i raki”- dzieci podzielone na dwa zespoły. Kilkoro jest rakami, a pozostałe rybami. Zespół raków porusza się do tyłu opierając się na rękach i nogach powtarzając słowa; „idzie rak- nieborak jak uszczypnie będzie znak”. Na hasło; „Płyną ryby”- raki starają się uciec albo swoimi nogami objąć rybę wówczas ryba zamienia się w raka. Polowanie na ryby trwa dotąd, aż wszyscy staną się rakami. W grupach obowiązuje zasada, że każdy rak, któremu uda się złapać rybę zmienia ją w raka, a każda ryba, która złapie raka zmienia go w rybę.   

Zabawa „Królowa Śniegu”

Dzieci odzwierciedlają za pomocą gestu i ruchu treść opowiadanej przez nauczycielkę baśni pt. Królowa Śniegu”. Naśladują podróż czarodziejskimi saniami, naśladują rzucanie śnieżkami, lepienie bałwana. Na hasło; „Rozgrzewamy serce Kaja” – dzieci nabierają powietrze nosem i wydychają ustami mówiąc przy tym sylaby-hu, hu ha. Zabawę powtarzamy kilka razy.

Ćwiczenia naprężające i rozluźniające;

1. Zabawa „Balonik”- każde dziecko otrzymuje balonik do nadmuchania. Po nadmuchaniu nauczycielka przebija go szpilką. Po tym dzieci naśladują balony- nabierają dużo powietrza i udają, że pękają, kładą się na dywanie i swobodnie oddychają przez nos, rozluźniając swoje mięśnie.

Ćwiczenia rozwijające koordynację ruchów;

1. Zabawa „Pieczemy ciasto”

Dzieci siedzą w kole i naśladują pieczenie ciasta. Wsypują mąkę do miski, mieszając obiema rękoma. Następnie wrzucają jajka- jedna ręka bierze jajko a druga skorupki  wyrzuca za siebie. Aby ciasto się upiekło musimy je dobrze ugnieść, dlatego naśladujemy gniecenie ciasta wykonując ruchy naprzemienne – raz jedna ręka, raz druga.  

Artystyczna współpraca

Potrzebne: kartki papieru, kredki

Grupa siedzi dookoła stołu. Wszyscy zaczynają rysować obrazek na kartce leżącej przed nimi. Na hasło “zmiana”, przenoszą się o jedno krzesło w prawo i kontynuują rysowanie czyjegoś obrazka. Zabawa trwa tak długo, aż uczestnicy wrócą na swoje miejsce. Można dać każdemu uczestnikowi jeden kolor kredki, aczkolwiek nie jest to niezbędne.

 

Zabawy i gry orientacyjno – porządkowe



Wartownik

Liczba uczestników – dowolna
Miejsce – równe, nie wielkie środku wyznaczone mniejsze prostokątne pole – „obóz”


Przybory – chustka do zawiązania oczu
Ustawienie

 dzieci w luźnej gromadce na boisku(lub wyznaczonym miejscu do zabawy jedno z nich jako „wartownik” w wyznaczonym polu.
Przebieg zabawy. Dzieci, starają się podejść jak najbliżej do wartownika stojącego u wejścia do obozu. Wartownik ma oczy zasłonięte (rzecz dzieje się w nocy). Dzieci pragną dostać się do obozu od strony wejście, przed którym właśnie stoi wartownik wsłuchujący się pilnie czy nie usłyszy szmeru zdradzającego zbliżające się dzieci. Gdy go wyraźnie rozezna, wówczas woła „stój”, wskazując kierunek, z którego doszły go szmery. Podkradający zatrzymują się, a prowadzący rozstrzyga, czy rozeznanie jest słuszne. Jeśli tak, ruchem ręki wycofuje winnych do tyłu. Potem dzieci w dalszym ciągu skradają się, często na czworakach, a zawsze z niezwykłą ostrożnością i zwinnością. Gdy jakieś dziecko dostanie się do obozu, a więc gdy przekroczy zakreślającą wewnętrzny prostokąt, zostaje wartownikiem, a wartownik przechodzi do grupy, która udaje się na pozycję wyjściową. Na sygnał zabawa rozpoczyna się ponownie.
Odmiana punktowana: W wypadku zabawy na punkty, uczestnikom zakłada się kolorowe szarfy jednej drużynie jeden kolor drugiej inny. Osoba rozpoznana nie zamienia się na miejsce z wartownikiem tylko odchodzi na bok. Punkt zdobywa drużyna, która szybciej przejdzie przez linię wartownika nierozpoznana.
Uwaga. Ponieważ dzieci zbliżają się często całymi gromadkami, w momencie rozeznania odgłosu poruszających się należy cofnąć do tylu całą grupę, chyba, że zostanie dokładnie stwierdzone, które z nich i cofnąć. Dobrze jest ustalić, że należy cofać się np. 5 do 10 kroków. 
Parzy-łapki

KTO WOŁA

Krąg, jedno dziecko odwrócone tyłem poza kręgiem. Wyznaczona osoba cicho woła. Dziecko ma wskazać tę osobę i powiedzieć jej imię.

ALARM

Dwa rzędy krzeseł zwróconych do siebie poręczami, wszyscy siedzą – jeden luzak. Obchodzi on rzędy w kierunku przeciwnym do wskazówek zegara. W dowolnym momencie uderza kogoś z siedzących w kolano z okrzykiem „alarm” i ucieka. Uderzony musi biec dokoła rzędów w odwrotnym kierunku niż uciekający. Kto pierwszy zajmie krzesło?

ZAMIANA

Każdy ma swój numer. Osoba w środku kręgu ma zawiązane oczy i wywołuje dwa numery, które od razu muszą się ruszyć i zamienić miejscami. Robią to po cichu by nie być złapanym. Złapany zostaje w środku.

„Lawina”

Zabawa bieżna

Miejsce: boisko, las

Dzieci stają w rozsypce. Jedno wyznaczone stoi z boku. Wyznaczone dziecko biegnie za uciekającymi, starając się któreś dotknąć ręką. Każde „ złapane” dziecko pomaga łapać. W ten sposób wszystkie dzieci są złapane i zabawa kończy się.

„Koty i myszki”

Zabawa bieżna

Miejsce: boisko

Oznaczamy dzieci 4 kolorami. Dzielimy (dużą grupę) na 4 zespoły. 3 zespoły tworzą koło, czwarty zespół to myszy. „Koty” znajdują się w domkach. Dzieci tworzące koło krążą i mówią wierszyk:

„Myszki, myszki, siedźcie w norze,

Bo pan kotek w złym humorze,

Tylko sapie, tylko mruczy,

Zaraz on was tu nauczy”.

Po wierszu koty łapią myszy i zaprowadzają do swoich domków. Zabawę powtarza się tyle razy ile jest grup. Zamiana postaci.